Dingo australijski to zwierzęta dość tajemnicze i dzikie. Żyją w Australii od ponad 3,5 tys. lat. Przybyły tu z Azji jako zwierzęta udomowione, lecz później ponownie zdziczały i przetrwały tak do dnia dzisiejszego. Poznaj niesamowitego psa dingo (australijskie psy dingo). Sprawdź jak wygląda pies dingo, co jedzą dingo, czy dingo szczeka jak pies. Przeczytaj australijski pies dingo opis.
Dingo australijski opis
Dingo australijski, czyli australijskie psy dingo, zwane też krótko dingo (łac. Canis dingo, wcześniej funkcjonowała też nazwa łac. Canis lupus dingo), są powtórnie zdziczałymi (obecnie dzikimi) przedstawicielami rodzaju wilk (łac. Canis), rodziny psowate (łac. Canidae), podrzędu psokształtne (łac. Caniformia) i rzędu ssaki drapieżne (łac. Carnivora). Poznaj, więc jak wygląda pies dingo, sprawdź, co jedzą dingo, a także dowiedz się, czy dingo szczeka jak pies. Przeczytaj ciekawe opracowanie – australijski pies dingo opis.
Historia powstania, występowanie i środowisko życia
Dingo zamieszkują w stanie dzikim kontynent Australię i sąsiadującą z nią Nową Gwineę (w stanie dzikim dingo opanował większą część tych krajów). Niedawno stwierdzono też na podstawie badań genetycznych, że do tego podgatunku najprawdopodobniej należą również dzikie psy od wieków żyjące naturalnie na obszarze Azji Południowo-Wschodniej oraz na Filipinach. Wyniki badań genetycznych umożliwiły ponadto wykazanie, że prawdopodobnie przodek obecnego australijskiego dingo dotarł na kontynent australijski przed 3,5 tys. lat temu. Przybył tu wraz z jedną z późniejszych fal osadniczych ludności napływowej, migrującej z Azji Południowo-Wschodniej.
Pierwotnie dingo były udomowionymi już psimi towarzyszami ludzi. Jednak po przeprowadzce wraz z opiekunami do Australii, dingo wtórnie zdziczały i wróciły samotnie na łono natury. Inna te4oria dowodzi, że dingo to przodek wilka indyjskiego i sam tu dotarł migrując. Australijskie psy dingo preferują obszary trawiaste na skrajach australijskich lasów oraz tereny pustynne z dala od ludzi. Muszą jednak bytować też jednocześnie jak najbliżej wody do picia. Ich schronieniem (szczególnie w okresie rozrodu i odchowu młodych) są często jaskinie lub opuszczone królicze nory, czy wnętrze pnia starego zwalonego drzewa. Australijskie psy dingo żyją obecnie do około 14-20 lat.
Jak wygląda pies dingo? Wygląd, budowa ciała i pokrój dingo
Dingo australijski swoim wyglądem i budową (pokrój) jest podobny do dzisiejszego psa domowego (szczególnie do azjatyckich i pierwotnych ras psów). Australijskie psy dingo ważą średnio w granicach 10-24 kg, przy wysokości w kłębie równej 44-63 cm i długości całego ciała w granicach 86-122 cm. Samce są przy tym większe od samic. Ponadto, dingo występujące w Australii Północnej i Północno-Zachodniej są nieco większe od osobników żyjących we wschodniej i południowej części tego kontynentu. Z kojarzenia dingo z psami domowymi powstają płodne mieszańce (osobniki krzyżówkowe). Australijskie psy dingo różnią się jednak nieco od swoich obecnych udomowionych krewnych. Dingo jest też podobnie jak wilki czy szakale, idealnie przystosowany do środowiska, w jakim naturalnie bytuje. Australijskie psy dingo mają, więc stosunkowo długi i spiczasty pysk, szeroką głowę i stojące, trójkątne uszy. Ich źrenice mają różne barwy – od żółtej, przez żółto-pomarańczą, do brązowej.
Od psa domowego dingo odróżnia bardziej spłaszczona czaszka, dłuższy pysk i większe zęby, które są przystosowane do cięcia nie tylko samego mięsa, ale i skór oraz kości. Umaszczenie australijskich dingo jest w odcieniach rudości lub koloru piaskowego, z białawym podgardlem, dołem pyska i piersią. Rzadko występują dingo o całej sierści białej albo czarnej, lub o jednolicie jasnobrązowej maści.
Białe wybarwienie lub plamy mogą u nich występować nie tylko na klatce piersiowej, podgardlu i pysku, ale też na łapach. U dingo mających maść rudą, często występują też charakterystyczne ciemniejsze pręgi na przedniej części tułowia. Naukowcy zaznaczają, że jeśli u niektórych osobników pojawia się inne umaszczenie niż tu wymienione, oznacza to, że mamy do czynienia mieszańcami krzyżówkowymi z psem domowym, a nie z czystym, pierwotnym dingo.
Co jedzą dingo?
Australijskie psy dingo są mięsożerne, jak zresztą wszystkie psowate. Zdobywając pokarm, polują głównie w nocy, robiąc to pojedynczo lub częściej w stadach. Atakują i jedzą miejscowe drobne ssaki (np. myszy i szczury, dzikie króliki, lotopałanki australijskie), ptaki (szczególnie wodne) i jaszczurki, choć główny obiekt ich polowań stanowią kangury. Niestety potrafią też kłusować na zwierzęta hodowlane, w tym szczególnie owce. W okresach braku pożywienia jedzą też jaja ptaków, larwy owadów i same owady. Większą zdobycz najpierw gonią do jej zmęczenia, a potem ją atakują i zabijają.
Dingo nie polują dla zabawy, zabijają tylko tyle ofiar, ile potrzebują. Jeśli z posiłku coś zostanie, zakopują to w ziemi na potem. Kłusując na owce, potrafią jednak zabijać ich więcej, jakby dla zabawy, choć naukowcy twierdzą też, że robią to dla wprawy w polowaniu. Niekiedy zabijają też zwierzęta domowe takie jak koty i małe psy. To właśnie jest głównym powodem zwalczania dingo przez australijskich osadników.
Australijski pies dingo rozmnażanie
Dingo australijski po 10 miesiącach życia osiągają dojrzałość płciową. Samice ruję mają późną jesienią. Młoda suka alfa wybiera wtedy spośród samców w stadzie jednego partnera i zostaje z nim na całe życie. Rozmnaża się potem, co roku tylko para alfa. Ciąża trwa 63 dni (ok. 9 tyg.), po czym rodzi się do średnio 5 (1-10) młodych. Młode rodzą się gnieździe usytuowanym w głębokiej norze, jaskini, lub w pustym pniu drzewa. Aby ochronić młode, rodzice wraz ze stadem polują z dala od gniazda i wracają tylko by nakarmić młode. Najpierw przez jakiś czas karmi je samica, a potem dołącza do tego także samiec i reszta stada.
Dingo australijski opis – zagrożenie i ochrona
Naukowcy odkryli, że populacja tych zwierząt aktualnie nie spada, mimo prześladowań ze strony człowieka. Australijskie psy dingo wraz z nadejściem postępu i cywilizacji, zaczęły być trute i zabijane z broni palnej, ponieważ kłusują na zwierzęta hodowlane i mogą też atakować ludzi. Dingo stały się z czasem poważnym konkurentem dla człowieka. Niegdyś psów dingo było mimo wszystko jednak więcej, niż obecnie. Obecnie dingo jest wpisany w „Czerwonej księdze gatunków zagrożonych”, prowadzonej przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i jej Zasobów, jako gatunek z kategorii VU, czyli zagrożony wyginięciem. Głównym problemem zagrażającym obecnie populacji tych dzikich psów jest jednak nie kłusownictwo, lecz krzyżowanie ich z psem domowym.
Dziki dingo australijski zaczął się krzyżować z psami domowymi na przełomie XVII i XIX w., gdy do Australii dotarli pierwsi biali osadnicy, przywożąc ze sobą psy. Powstało przez to wiele dziko żyjących mieszańców. Badacze z australijskiego University of New South Wales wykazali jednak, że pozostały nadal czyste genetycznie dingo, chociaż jest ich niewiele. By dokonać opis wzorcowego psa dingo, niezbędna jest klasyfikacja próbek DNA okazów sprzed 1788 r., czyli wczesnej kolonizacji. Taki zoologiczny opis dingo wykonał ówczesny gubernator Australii, Arthur Phillip.
Australijscy uczeni zrobili też obecnie nową próbę jego dokładnego opisu, na podstawie 69 czaszek i 6 skór muzealnych z XVIII w. Przy okazji zmienili też nazwę dingo z Canis lupus na Canis Dingo, na cześć niemieckiego przyrodnika Friedricha Meyera, który w 1793 r. wymyślił tę nazwę i uznał, że dingo nie jest ani wilkiem, ani psem, lecz nowym gatunkiem. Obecnie w ramach ochrony dingo, w Australii zbudowano tzw. Dingo Fence, czyli wielki długi płot, który ma chronić najbardziej zamieszkane południowo-wsch. tereny Australii przed inwazją tych dzikich psów i ich możliwym kłusowaniem na wypasanych tu zwierzętach hodowlanych.
Czy dingo australijski szczeka jak pies? Komunikacja psów dingo
Australijskie psy dingo różnią się trochę od swych psów domowych. Mają nieco inną budowę czaszki i bardzo rzadko szczekają (szczekanie stanowi u nich jedynie ok. 5% całej wokalizacji). Podobnie jak wiele innych psowatych, australijskie psy dingo porozumiewają się między sobą głównie przez skomlenie i wycie. Ich szczekanie jest bardzo specyficzne – jednosylabowe i oznacza niebezpieczeństwo. Ostrzegają w ten sposób szczenięta i stado. Dingo wyją natomiast w czterech rodzajach, tworząc sygnał długi i nieprzerywany, albo nagły i krótki, lub wznoszący się i opadający.
Nie udało się jak dotąd przyporządkować naukowcom danego rodzaju wycia, do jakichś konkretnych sytuacji, co nie oznacza jednak, że nie istnieje tu żadna korelacja. Wiadomo za to, że wycie dingo zmienia się zależnie od pory dnia i roku oraz okresu godowego. Stado porozumiewa się też, wyjąc grupowo z wielu stanowisk, by stwarzać wrażenie, że stado jest liczniejsze i groźniejsze, niż w rzeczywistości. Australijskie psy dingo wydają też dźwięk kłapania zębami, robiąc to w kilku przypadkach – dyscyplinując zbyt nachalne i rozbrykane szczenięta, przy ustalaniu hierarchii w stadzie, oraz gdy bronią pożywienia. Poza odgłosami dźwiękowymi, psy dingo komunikują się też ze sobą zapachem wydzieliny gruczołów okołoodbytowych.
