Nieświszczuk, bo tak brzmi właściwa nazwa popularnego pieska preriowego, występuje w kilku najpowszechniejszych odmianach.
Jak wygląda piesek preriowy?
Gatunek ten z wyglądu może przypominać susła, jednak jest od niego znacznie większy. Jego budowa ciała jest zwarta i dość krępa. Piesek preriowy może osiągać wzrost do 40 cm, a jego waga zazwyczaj wynosi 1-2 kg. Ciało pieska preriowego kształtem przypomina gruszkę. Sierść piesków preriowych występuje w dwóch rodzajach: letnim i zimowym. Latem, włosy są krótsze i bardziej szorstka, zaś sierść zimowa jest znacznie dłuższa, by chronić ciało zwierzęcia przed niskimi temperaturami. Kolor sierści piesków preriowych zazwyczaj jest brunatno-rudy, a długość ich ogona wynosi ok. 10 cm.
Nieświszczuk, mimo że z wyglądu nie przypomina zupełnie psa, nazywany jest pieskiem. Wszystko dlatego, że w momencie, kiedy zwierzęta te czują się zagrożone, wydają charakterystyczny dźwięk, bardzo podobny do szczekania. Pieski preriowe w naturalnych warunkach tworzą duże grupy, tzw. kolonie. Jedna kolonia może zamieszkiwać obszar kilkudziesięciu do 100 hektarów.
Do najważniejszych odmian pieska preriowego należą:
• nieświszczuk płowy,
• nieświszczuk białogłowy,
• nieświszczuk czarnogłowy,
• nieświszczuk meksykański,
• nieświszczuk mały.
Naturalnym obszarem występowania nieświszczuka są tereny Ameryki Północnej i Środkowej. Największe kolonie można spotkać w Stanach Zjednoczonych, gdzie przebywają głównie po zachodniej stronie rzeki Missisipi. Należy tutaj dodać, że obecne miejsca występowania populacji piesków preriowych, mają podłoże historyczne. Jeszce do niedawna, te niepozorne gryzonie, były niemiłosiernie tępione, z uwagi na na bardzo poważne szkody, jakie gatunek ten czyni na polach uprawnych. Pieski preriowe żywią się głównie pędami roślin, co biorąc pod uwagę liczebność ich kolonii (często ponad milion osobników), może skutkować powodowaniem strat na niebagatelną skalę. Nic więc dziwnego, że dziś, kolonie nieświszczuków możemy spotkać nawet w miastach lub na niezagospodarowanych terenach podmiejskich.
Pieski preriowe – pokarm
Co je piesek preriowy? Gatunek ten, jak wspomniano wcześniej, żywi się głównie roślinami. W odróżnieniu od wielu gatunków gryzoni, piesek preriowy nie żywi się ziarnami zbóż. Preferuje zielone części roślin – obok pędów także iście i młode łodygi. Zjada również bulwy i korzenie. Latem istotny składnik jego diety stanowią trawy łąkowe, z kolei zimą, nieświszczuki zjadają oset, opuncję oraz inne, dostępne w tym okresie rośliny. Piesek preriowy żywi się również owadami – niewielki procentowy odsetek jego pokarmu stanowią chrząszcze, a także szarańcza. Licząca kilkadziesiąt tysięcy osobników, kolonia piesków preriowych, jest w stanie zjeść podobną ilość pokarmu, co 100 krów lub niemal 1000 owiec. W Stanach Zjednoczonych, populacja piesków preriowych na przestrzeni ostatnich 200 lat zmniejszyła się aż o 95%, na skutek ich tępienia przez farmerów, którzy nie potrafili znaleźć skutecznej metody na ochronę swoich pół i łąk przed żerowaniem nieświszczuka.
Choć piesek preriowy w opinii wielu, wygląda bardzo niewinnie, ma miękkie futerko i zabawny wyraz twarzy, jest on cichym i doskonałym zabójcą. Ofiarami jego polowania padają głównie świstaki. Według amerykańskich naukowców, prowadzących badania nad życiem i zachowaniem piesków preriowych, nieświszczuki to bezwzględni drapieżnicy, a swoje ataki przeprowadzają w sposób niezwykle brutalny. Mimo różnych metod, polowanie zawsze odbywa się znienacka. Nieświszczuki zakradają się do nor świstaków, mogą także wyczekiwać przed wejściem na swoją ofiarę. Często zdarza się, że pieski preriowe uśmiercają młode świstaków. Co ciekawe, nie służą one za pokarm, gdyż po zagryzieniu małych świstaków, pieski preriowe porzucały je i żywiły się roślinami. Jak widać, twarz niewinnego gryzonia może okazać się bardzo myląca, a jego drapieżna natura często zaskakuje.
Udomowienie pieska preriowego
Mimo instynktu drapieżnika, piesek preriowy coraz częściej staje się udomowiany. Wpływ na taki stan rzeczy ma kilka czynników, przede wszystkim wysoki rozwój umiejętności społecznych i duża inteligencja. Cechy te pozwoliły nieświszczukom przystosować się do życia w miastach, nic więc dziwnego, że coraz częściej spotykamy je również w mieszkaniach. W Stanach Zjednoczonych, piesek preriowy nie jest gatunkiem chronionym, jednak coraz częstsze jego udomowianie nasila presję na to, by w końcu ustanowić zakaz zabijania tych zwierząt. Piesek preriowy w hodowli domowej powinien mieć zapewniony pokarm podobnego rodzaju, co w swoim naturalnym środowisku.
Przede wszystkim, podstawą jego diety powinna być sucha karma. W związku z coraz powszechniejszym zjawiskiem hodowli nieświszczuka w domach sklepy zoologiczne oferują już specjalistyczne karmy, dedykowane właśnie tym zwierzętom. Są one oparte na granulatach z lucerny oraz topinamburu. Jeśli jednak nie jesteśmy w stanie nabyć karmy dla pieska preriowego, możemy zastąpić ją pokarmem dla szynszyli. Aby nieświszczuk w domu nie przybierał na wadze (pieski preriowe mają sporą tendencję do tycia), jego karma nie powinna być zbytnio kaloryczna, za to z dużą zawartością włókien.
Suseł, a piesek preriowy
Przez wielu, pieski preriowe nazywane są „małymi susłami”. W rzeczywistości, mimo że oba gatunki reprezentują te samą rodzinę wiewiórkowatych, można dostrzec wiele istotnych różnic w wyglądzie, zachowaniu oraz nawykach nieświszczuków i susłów. Suseł Richardsona jest przede wszystkim mniejszy od nieświszczuka. Średnia wysokość susła wynosi ok. 25 cm, podczas gdy piesek preriowy jest od niego o 15 m wyższy. Susły mają także krótszy ogon, a ich masa ciała wynosi od 400 do 600 gramów. W odróżnieniu od pieska preriowego, suseł jest gatunkiem, który zapada w sen zimowy. Nieświszczuk jest z kolei aktywny przez cały rok. Susły nie emitują również dźwięków przypominających szczekanie psa, charakterystycznych dla wystraszonego lub zainteresowanego czymś pieska preriowego. Przedstawiciele obu gatunków tworzą za to kolonie, które stanowią podstawową grupę społeczną w obrębie populacji.
